Dag 9. Uiteindelijk komt alles goed

Vermoeiende dag vandaag, ca 30km. Je gaat t dan voelen. Die rug bedoel ik. Ook miezer, beetje koud, dan voel je je vingers niet meer zo goed.
Ja, de toon is gezet.

Nu naar vanochtend.
Wegens de lange tocht ben ik vroeg op, het ontbijt staat gelukkig klaar en ik vertrek al tijdens de gebedsdienst van de zusters. Ik blijk niet uit de voordeur naar buiten te kunnen, die is nog op slot en iedereen zit te bidden… Ineens zie ik een achterdeur die open is. Zo stap ik naar buiten, weer een nieuwe loopdag binnen. Het miezert, maar t is nu niet koud. Ik voel me goed.

Het is niet stil. Een voortdurend verkeersgeruis vult hier de lucht. Jammer dat op zo’n mooie, stil gelegen plek een drukke N-weg is aangelegd. Het klooster ligt nog een stuk buiten het dorp Aarle-Rixtel.

Tussen de weilanden door loop ik er heen. M’n route loopt langs een heel oude kapel waar later een klooster tegenaan is gebouwd. Als ik de kapel binnenstap zie ik een prachtig verlichte schrijn met Mariafiguur.
Ik steek nog een kaarsje voor Hen aan. Het is een heel stil kapelletje.

Een stukje verder, buiten het dorp, ligt een imposant kasteel, kasteel Croy. Je kunt aan alles zien: paarden, grote huizen en tuinen, dit is dure grond.

Even verder ligt een groot heidegebied, waar veel mensen hun hondje uitlaten. Zo'n prachtig gebied trekt blijkbaar mens en dier aan. Wat kun je hier mooi wandelen. Verderop kom ik bij een bijna verdwenen vennetje. De stilte is gewoon voelbaar, bijna hoorbaar…


Nóg grotere landhuizen op grote lappen bosgrond en met indrukwekkende toegangspoorten, waarvan er enkele, een pelgrim verwelkomend(?), openstaan.
Maar de meeste zijn dicht en zwaar bewaakt door getrainde ‘moordmachines’… Dat is wel even schrikken.


Ook veel paarden te zien.
En een toegift voor de bioscoopbezoekers:

Het landschap verandert. Het wordt minder gecultiveerd, woester. Het riviertje de Dommel zorgt voor voldoende water en het pad worden steeds natter en zwarter. De paden zijn doorploegd door zware machines waardoor de modder/blubber steeds verder om zich heen grijpt.
Ik ploeg ook voort, zak steeds weg in de materie en probeer me met m’n stok zoveel mogelijk in balans te houden, wat knap lastig is met die rugzak op je rug.

Eigenlijk is dit niet te doen, denk ik, en op dat moment komt in de modder een jeep naast me rijden. Ik had 'm even daarvoor bij een hek zien staan. De man vraagt of ik een lift wil. Even niet principieel zijn, denk ik, gewoon “ja” zeggen!
Het is een boer op zoek naar z’n 13 koeien. Hij zegt dat hij hoopt dat we niet in de modder blijven steken in een van de kuilen waar we doorheen moeten. Dat lukt! Ik stap uit waar het pad weer begaanbaar is. Hij rijdt door.
Even later zie ik hem bij z’n koeien staan en noem hem “mijn redder in de nood”. Hij lacht.

Vanuit de wilde natuur stap je in één keer de grote stad binnen. Een plotselinge overgang van stilte naar herrie. Het gaat weer miezeren.
Ik loop nu langs de rand van Eindhoven en ga m’n rug steeds meer voelen, ook een steek in m’n linkerschouder.
Gedachten trekken aan me voorbij, niet alleen van zwarte koffie, maar ook van een stevige masseuse. Een ideale combinatie lijkt me, maar dan wel één met van die sterke, gespierde vingers… Helaas, een loslopende pelgrim moet alles op eigen kracht doen, niet zeuren en gewoon doorlopen.

O ja, ik ben ook weer over een slootje gesprongen, was verkeerd gelopen, smaller dan de eerste keer. Omdat m’n rugzak me omlaag trok moest ik op m’n knieën omhoog kruipen, beetje vieze broek.
Ach, ook dat komt wel goed.

Dan kom ik bij de de TUwijk, een groot complex. Veel studenten lopen hier.


Uiteindelijk kom ik echt in de stad. Het oude klooster van vroeger is nu een luxe hotel, dus loop ik door, naar mijn vriendenopdefietsadres.
Toevallig kom ik langs de Catharijnekerk waar ik met Han met een “Glow” wel eens eerder ben geweest. Een mooie indrukwekkende kerk met een paar fraaie ramen. Het is er binnen heel stil.
Het centrum wordt kleurrijk verlicht met Chinese(?) bogen. De straten zijn nat, het miezert.

Mijn slaapadres ligt niet ver weg en ik tref een aardige Brabantse, Karien, die me welkom heet en me op een heerlijke Hollandse maaltijd trakteert, 4-gangenmenu, met wijnarrangement. (En stilletjes moet ik nog even aan m’n sobere avond van gisteren met brood en water denken.) Ik tref het hier.
Het is gezellig om weer eens zo met iemand te kletsen over het leven. Ze doet me in haar doen en laten denken aan een andere Brabantse, die ik al héél lang ken.

Morgen naar Vessem. Niet zo ver als vandaag. Het was een gedenkwaardige dag.