Dag 12. Mooie dag, leuke mensen en lekker bier

Het is een hele mooie dag geworden. Tussen Oirschot en Berkel-Enschot ontdekte ik een wel heel mooi stukje Nederland.
Onder Oisterwijk liggen bossen en vennen die ik nog uit m’n vroege kindertijd ken. Met m’n zusje ging ik met mijn ouders op vakantie naar Oisterwijk. Er moeten nog oude foto’s zijn… Misschien weet jij dat Maaike?
Maar ik loop op het verhaal vooruit…

Het is hier super stil, ik heb dus heerlijk geslapen.
Heel anders dan in Delft. Na een uitgebreid ontbijt en afscheid van m’n gastvrouw en -heer vertrek ik vroeg in de ochtend. Het is stil.
Eerst nog even terug naar de Markt. Daar moet een heel oud Mariakerkje staan, bijgenaamd ’t Boterkerkje, omdat de kerk tijdens haar leven ook Boterwaag is geweest. Het kerkje is dicht. Jammer. Aan de verschillende soorten steen kun je wel zien dat dit gebouw roerige tijden heeft gekend.

Ik loop over de vrijwel lege Markt terug en via een lange, smalle steeg verlaat ik dit sfeervolle oord. Het gebied waar ik nu kom is anders dan dat van een paar dagen geleden. Minder agrarisch. Meer heide. Meer bossen. Mooier.
Heel veel zand- en bospaden en heel weinig asfalt. Heerlijk!


Ik kom langs bijenkasten. De kleuren om mij heen zijn veelal goudkleurig. Helaas laat de zon het wat afweten. Dan moet het hier helemaal schitterend zijn.
Veel mensen wandelen in dit gebied. Er komt een vrij jong stel aangelopen. Hij blijft stil staan en vraagt of ik naar de Kampina ga. Ik kijk hem wat vreemd aan. Later begrijp ik dat dat een in de regio zeer bekend en mooi gebied is. We raken in een enthousiast gesprek over pelgrimage. Ik vertel mijn ding en hij zegt dat ‘ie ook altijd zo’n tocht zou willen maken.

Het zijn van die echte Brabanders. Zij, blond, met rode mond, brede lach en twinkelende ogen. Hij, wat donkerder, stevige vent, goedlachs en praatgraag. Als hobby is hij bierbrouwer in Haaren, hier vlakbij. Ik krijg een kaartje met een nar erop, bier van de Bierboerderij (zelf googlelen). We staan een hele tijd te praten, over wandelen, over de omgeving, over het kasteel waar ik helaas niet langskom, … Leuk is dat, zo’n onverwachte ontmoeting.

De omgeving is inderdaad een plaatje. Ik loop langs een stille, meanderende beek, de Rosep. Prachtig.




Dit is duidelijk een ander gezicht van Brabant dan dat van de varkensteelt en stikstof. Je loopt hier in een prachtig uitgestrekt (herfst)bos. Wat is het hier paradijselijk!
Voor mij opent zich ineens een prachtplek met het poffertjeshuis, de Rode Lelie. Dat is lang geleden…

Ideale plek voor een warme lunch. Ik vergeet even het brood met kaas dat ik heb meegenomen uit Oirschot. Én dan ook maar een la Trappe erbij, wel die met de minste alcohol. Dat verzacht de pijn dat ik op deze etappe Koningshoeve bij Tilburg links moet laten liggen.
Nog enkele plaatjes schieten…


Verder door het bos wandelend kom ik bij de Hondsberg en verlaat daar de officiële route die naar Koningshoeve, het Trappistenklooster vlakbij Tilburg, leidt. Ik steek nu in een keer door naar Berkel-Enschot waar mijn volgende slaapadres is.
Voordat dát het geval is loop ik nog langs Erasmus, die met zijn Lof der Zotheid is vereeuwigd onder een boom voor een boerderij.

Net als in Eindhoven runt ook hier in het dorp een dame de tent. Zij woont apart van haar man die vlakbij een eigen woning heeft. Een aardige vrouw, Jeanne, die mij gastvrij ontvangt. Ik krijg van alles. Ze is een kunstzinnig type. Haar huis staat vol met beeldjes van haar zelf en van vrienden, dat geldt ook voor de schilderijen aan de muren.
Echt mooie spullen.

Mijn kamer is ruim, de oude kamer van haar dochter. Ik kan hier ook blijven eten. Een 3-gangenmenu valt mij ten deel. We praten natuurlijk weer over onze gezinssituaties en over VriendenopdeFiets, waar ze nog maar vrij kort aan meedoet.
Het is een rustige wijk, ik slaap heerlijk en de volgende ochtend staat er weer een uitgebreid ontbijt op tafel. Wel al om half acht want ik ga steeds vroeg op pad.