Dag 14. ZONdag, Beleving, Beweging

Inmiddels zit ik comfortabel in een gezellige woonkamer bij m’n gastvrouw Francine. Pas vrij laat tegen donker kwam ik aan. Deze wandeldag heeft wat langer geduurd dan ik heb voorzien. Maar alles is goed gekomen, zoals mijn motto zegt.
Ik val hier met m’n neus in de boter, mijn gastvrouw is ook McCarriglefan (Ann&Kate) en we zitten nu helemaal in Canadiansferen… M'n avond kan niet stuk.


Vanochtend word ik wat later dan gewoonlijk wakker, doe alles op m’n gemak, een rustig ontbijt en dan laat ik De Guldenberg achter me en begin aan mijn laatste echte wandeldag.
Helvoirt is een fraaie gemeente, ik loop weer door goudbruin bos waar MTB’ers je voorbij razen.


Mijn mobieltje gaat, het is Gert. Leuk om weer even bij te praten.
Links van mij zie ik iets. Zomaar op een boomstam: een kaboutermutsje.


Overal om mij heen zie je steeds weer van die mooie plekjes, alles gebed in die diepe goudbruine kleuren.

In dit gebied liggen enkele voormalige kloosters, nu met een andere functie. Ze hebben alle een grote lap grond om zich heen met soms opmerkelijke kunstobjecten. Zoals de "Stoelen van de Paters" met verhalen die je kunt horen als het bijbehorende apparaat het zou doen. Helaas…


Als je dan zo rondloopt op weg en op pad voel je je echt vrij en prijs je je gelukkig dat je dit allemaal mag doen. Je bent gewoon bevoorrecht denk je dan. En de schoonheid van de omgeving doet vervolgens het verdere werk. Natura 2000? Natura 2021!




En als je zo loopt, ben je dichtbij de grond en beleef je alles zo intens. Je ziet de dingen, je kunt er niet omheen. Aan de voet van een eik vlakbij een spoorwegovergang ligt een vers boeket. Daar ligt een leven achter.

Net onder Vught ligt ook zo’n voormalig klooster. Er zijn nog enkele broeders. Verder is het een kloosterhotel ZIN geworden, gericht op zingeving en werk, een modern Ora et Labora.
Ik loop het park in, naar een groot gebouw en ga door een openstaande deur naar binnen, niemand te zien, wel keukengerei te horen. Ik ga kijken en spreek iemand aan en krijg meteen koffie aangeboden én een stempel! Leuk dat dit zomaar gebeurt.

Mijn pad loopt via een omweg verder naar St. Michielsgestel, ik denk dat dat qua tijd nog wel lukt en vervolg m’n weg.
Plotseling breekt de zon door met al dat schuin invallende licht. Feestje! Alles licht op. Prachtig!


Het is een mooie route maar het duurt langer dan ik eerst dacht…


Ik loop nu langs de Dommel, die is hier ook overal, over de dijk naar Halder met z’n kasteel. Tot mijn verrassing tref ik een bijzondere waterkrachtcentrale aan middenin de Dommel. Door een niveauverschil te creëren wordt het water door een speciaal wormvormig schoepenrad gestuwd waardoor het rad gaat draaien en een dynamo aandrijft. Het is een vernuftig systeem! Door burgers geïnitieerd!


Het wordt later. De zon gaat steeds lager staan. Het licht valt steeds schuiner in. De schaduwen worden steeds langer. De sfeer wordt steeds mystieker.

Dan komt de zon nog éénmaal krachtig door voordat ze wegzakt en de schemering opkomt.


Ik moet nu voortmaken! M’n gastvrouw zal zich wel afvragen of ik nog … Ik loop snel verder en kom goed aan. Ik voel me welkom.

Ik tref het met m’n gastvrouw, ze is niet alleen een fan, maar ook gezellig. En ik krijg weer een hele maaltijd voorgezet met zalm. Heerlijk.
Het is een leuke avond onder begeleiding van de Sisters McGarrigle. Zo worden oude tijden ineens nieuw. De tijd vliegt ook nu weer.

Morgen naar Den Bosch.