Dag 8. Guur, modderig en hemels

Losse opmerking:
ik merk dat het plaatsen van foto’s en ook video’s niet altijd goed gaat. Foto’s komen bij andere dagen, soms ontbreekt een video.
Mijn verontschuldiging.

Geen culinair hoogstandje vanavond, zoals gisteren in Foodies&Zo in Handel, waar al vroeg op de avond veel tafeltjes bezet waren, want om 20.00uur gaat nu alles dicht. Ik was gisteren gelukkig op tijd.
Vanavond krijg ik een verzorgde broodmaaltijd bij de Missiezusters van het Kostbaar Bloed, dat onder de Duitse Orde, van oorsprong een geestelijke Ridderorde, valt. Ik ben nu in Aarle-Rixtel.

Daarvoor heb ik de avondmis bijgewoond. Net als in Megen bij de dienst samen met de Clarissen zingen de zusters elkaar hoog en hemels mooi toe. Als het ware een soort vraag en antwoordgezang. Prachtig. Er wordt in het Duits gezongen.
Dus na twee dagen zonder spirituele bijstand krijg ik hier weer geestrijk voedsel.

Vanochtend ben ik nog niet de deur uit of ik kom een man tegen die me op een bepaalde manier aankijkt, hij staat stil en vraagt me of ik een priester ben.
Ik kijk verbaasd en vertel dat ik gewoon een wandelaar ben op het Kloosterpad.
Hij zegt dat ik op een priester lijk die hij vroeger heeft gekend en die hij niet mocht. Hij lacht een beetje raar, en verontschuldigt zich dat hij in eerste instantie zo wantrouwend keek. (Zijn dit nu the windmills, the spinning wheels?). Op mijn vragen draait hij zich om en loopt weer snel door, dus een gezellig gesprek wordt het niet.

Ik vervolg m’n weg over een mooi bospad met aan de overkant een prachtige tuin/park. Aan het water staat een grote eeuwenoude kastanje. Ik heb hier eerder gelopen.
Mooie bospaden, het is niet al te koud (nog wel een beetje) en stil. Ik kom nauwelijks andere mensen tegen.

Aan de kant van de weg staat een kapelletje, gewijd aan Maria Magdalena. De kapel uit 1695 wordt de spijkerkapel genoemd. De devotie geldt een 16e eeuws Christusbeeld aan wie men roestige spijkers offert. Het zou helpen tegen zweren en huidaandoeningen. Ik brand voor Hen een kaarsje.
Er staan meer Kapellekens langs het pad.

Dit is een mooie streek met veel bos. En dan ben je ineens in Gemert en wel bij het poortgebouw van het kasteel. In bezit geweest van de Heren van Gemert. Het hoofdgebouw is immens en ervoor ligt de oude donjon. Hier ligt een rijk verleden.
Ik duik een café in want het is nu behoorlijk koud geworden. Ze zijn nog wel niet open, maar ach,
een pelgrim… Brabanders zijn aardige mensen! Ik kan lekker opwarmen!



Het is guur weer geworden, koude wind. De omgeving wordt ook anders, links en rechts grasland met soms wat koeien, schapen en af en toe een paard.


M’n nieuwe klooster komt al dichterbij.
Het pad wordt steeds zwarter van de modder. Zó heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Belangrijk is om niet uit te glijden. Ik probeer geen modderfiguur te slaan. Voorzichtig doorlopen.



Af en toe is er een droog stukje, dan val je bijna meteen uit dankbaarheid op je knieën…

Daar is het klooster, een imposant gebouw. Ik word welkom geheten door een aardige gastvrouw en krijg een kop koffie. Mijn kamer is al gereed, ik ben de enige gast.

Tenslotte nog een kleine overdenking:
mijn zus had ook de Franse versie van "The Windmills" gehoord. Opmerkelijk is dat in het Frans het lied “Les Moulins de mon Coeur” heet.
Zijn hoofd en hart toch zo sterk verbonden dat als in de één de molens gaan draaien dat dat óók in de ander gebeurt?
Hoe sterk staan ze met elkaar in verbinding?
En hoe staat dat dan met gevoelsmensen en verstandsmensen?