Dag 7 Het kabouterpad

En ineens sta je op een ander pad, speelser, kronkelend, met bijzondere ‘wandelaars’.
Maar daarover later…

Bij m’n ontbijt staat om 7uur al een warm ei op mij te wachten. Helaas kan ik niet de ochtenddienst bijwonen, die begint om 7.30u, dan ben ik al op weg. Het wordt een lange tocht vandaag, naar Handel. Ik neem wat extra fruit mee voor onderweg en loop even later door een verstild Boxmeer.
Ik ga eerst nog even langs het (moderne) beeld van Titus Brandsma die z’n priesterschap hier bij de karmelieten is begonnen.
Ik loop door stille straten, langs een huis waar men Sint en Piet graag heeft onthaald, door een mooi park en langs een zeer groot bedrijventerrein, genaamd Saxe Gotha. Opmerkelijke naam, dat is voer voor de Heemkundekring…

Boxmeer uit en het bos in. Stilte alom, geen mens te zien, slechts een paar vogeltjes te horen. Ik loop over allerlei bospaden, het is een wirwar, en raak af en toe het spoor bijster. Met m’n “maps.me” kom ik weer op het goede pad.
Dit gebied is het oudste cultuurgebied van Nederland. Het Schraalzand heeft men in vroeger tijden in cultuur gebracht voor de houtindustrie met zomereiken, aangeplant op zgn. rabatten, droog liggende bedden in het bos. Het is prachtig en ook een beetje mysterieus om te zien!
Aan de grote huizen en lappen grond is wel te zien dat dit geen arm gebied is. Mooi hier te wonen, maar je moet er wel voor kiezen.



Het is genieten hier zo onbevangen te lopen. Langzamerhand zie ik op deze zondagochtend het leven weer op gang komen. Ik kom in St. Anthonis, de kerkklokken gaan ineens luiden.



Tegenover de kerk staat een opmerkelijk ijzeren maaksel. Een vrouw die net haar hondje uitlaat, vertelt me dat deze troon een ontwerp is van Juul Baltussen, kunstsmid. Voor wie de zetel is weet ze niet, maar ze zegt wel dat het andere object, een varken, binnenkort als nieuw waterpunt dienst gaat doen.



Ik loop verder door en St. Anthonis uit en sta plotseling voor de Heksenboom. Deze uitspanning komt mij bekend voor! Twee maanden geleden ben ik nog hier met Han op vakantie geweest. En jawel hoor, het Kabouterpad is er ook nog steeds!
Dit is een echt vrólijk pad, met (helaas) ietwat verstilde figuurtjes…, maar voor kinderen héél interessant! Ze vinden nog eerder dan ik de volgende kabouter! De lengte van dit pad is ietwat aangepast aan de lengte van de gebruikers...
Een jongetje vraagt me of ik de boswachter ben, dus ik moet hier snel vandaan en kom op die grote, stille heide die nu helaas geheel is uitgebloeid, de Ullingse Bergen.
Een heel mooi gebied: https://youtu.be/nly6E6dxfAQ



De middag vordert, ik merk dat m’n rugzak steeds zwaarder wordt en mijn rug en schouders merken dat ook. Vandaag is m’n traject erg lang. Gelukkig is het einddoel nu nabij.
Huize Padua en in t bijzonder klooster de Weyst ken ik. (Huize P. is tegenwoordig een psychiatrische instelling, verspreid over een zeer groot terrein in een fraaie omgeving tussen Handel en Boekel.)

Ik word door de gastvrouw hartelijk ontvangen en van koffie voorzien en blijk weer de enige gast te zijn. We praten wat over pelgrimeren en vaccineren.
Het klooster is (weer!) een voormalig Kapucijnenklooster met dezelfde bouwopzet, zodat vroeger elke Kapucijn bij verhuizing weer in exact dezelfde woonomgeving terechtkwam. Nu slechts bewoond door een echtpaar dat cursussen geeft en verder leeft van de opbrengsten van hun grote tuin.

Helaas kan ik hier niet mee eten en regel een tafeltje in het plaatselijke restaurant, een prima gelegenheid die ik nog van vakantie ken. Ik ben dus even pelgrim af.
Bij terugkomst tref ik de gastheer aan en verzeil in een eindeloos 'gesprek' over je opstelling tegenover wel/niet vaccineren. Ze zijn hier zeer principieel: geen onderscheid en dus geen check. Naast de deur van het klooster hangt een duidelijke mededeling dat men hier de Grondwet volgt.
Wat is het toch moeilijk, denk ik bij mezelf, om een écht gesprek te voeren over deze zaken, waar het hart soms zó vol van is dat de mond alleen nog maar kan overlopen in één woordenstroom en het gesprek een monoloog wordt.

Morgen naar Aarle-Rixtel, de Missiezusters. Opnieuw een stevige wandeling.