Dag 6. Heggen aan de Maas en weer een Via

Ik zit nu in mijn kamer in het Karmelietenklooster in het centrum van Boxmeer.
Ik ben de enige gast.
Na een warme douche en een koffie voel ik me weer aardig fit. Straks een broodmaaltijd in m’n eentje, want met die Corona houdt men hier de Karmelieten gescheiden van de gasten. Ik ga wel straks naar t avondgebed in de kapel van de grote kloosterkerk hiernaast.

Vanochtend vroeg, nog donker, sta ik op. Het ontbijt heeft m’n gastvrouw Yvonne om 7uur klaargezet. Ik heb heerlijk geslapen.
Het regent, dus ik neem m’n tijd met het uitgebreide ontbijt.
Ik kan weg wanneer ik wil, gewoon de sleutels in de brievenbus doen; m’n gastvrouw gaat met haar kleinkinderen naar de Sinterklaasintocht in Cuijk.

Gelukkig is het droog geworden als ik op weg ga. Eerst naar het St. Agathaklooster, het door Kruisheren oudst bewoonde klooster van Nederland met een bijzondere en authentieke, prachtige kloostertuin die ik nog van vorig jaar ken. Het is hier vlakbij.
Bijna een jaar geleden zijn Hanneke en ik hier ook geweest.
Het klooster heeft een prachtige kapel (zegt men), maar het was toen dicht. Nu ook. Op m’n bellen reageert na enig wachten alleen een vrouwenstem via de intercom dat ik haar uit bed bel, “ik woon hier tijdelijk”, hoor ik haar zeggen. Verder is t klooster dicht en verlaten… Ik wens haar welterusten en loop langs de kloostermuur achter het klooster langs verder.

Mijn officiële route loopt weer over de oever vlak langs de rivier. Ik laat ‘m nu links liggen wegens de modder en glibberigheid. Ik ben hier in het land van de Maasheggen. Een bijzonder landschap, gekenmerkt door de vele heggetjes waarmee de stukjes grond langs de Maas van elkaar worden gescheiden. Het levert een mooi gezicht op.
Vorig jaar hebben we hier nog een heel stuk vlak langs de Maas gelopen. Weet je nog, Han?



Je kunt nu de bakenbomen langs de oevers goed zien.

Af en toe een beetje miezer, maar verder is 't droog weer! Met de pelgrim wordt rekening gehouden…
Het pad voert over asfalt- en modderweggetjes, grasdijk en soms toch ook maar weer langs de Maasoever zelf.



Ik kom langs het laatste varkentje van Beugen. Een standbeeld is alles wat er van het beestje rest.
Het pad draait nu meer van de Maas weg. Het is een prachtig landschap, en aan de huizen en boerderijen te zien ook aardig welvarend.
In het dorp Beugen staat een uitvergrote versie van een hoeksteen, het Mission College.

Bij een bruggetje over de Oeffeltsche Raam sta ik ineens in een soort paradijs. Schapen aan de overkant, een beeldentuin achter mij en daar tussendoor kronkelt de Raam. Wat idyllisch is het hier!



Door bossen loop ik verder, af en toe wat gedruppel, en al die gevallen bladeren en herfstkleuren zorgen voor een serene sfeer.

Ik kom bij een versierde oprit en feliciteer de 50er, die net aankwam en zich nu achter z’n auto probeert te verschuilen. Voorbode van wat m’n oudste zoon over een jaar te wachten staat.

Het wordt nu iets lichter, een letterlijk waterig zonnetje staat laag in het zuiden waar ik heen moet. Ze is als een ster boven Boxmeer en wijst me de weg.
Langs het pad zie ik een groot bord met een verhaal en plaatjes; het vertelt over de Via Valentiniana, de Romeinse weg die van boven Cuijk (misschien van Nijmegen?) naar beneden via Boxmeer naar Maastricht liep.

Zo te zien liep de Via, op de plek waar ik nu sta, over wat nu een grasdijk is. Ik besluit over de dijk te lopen ipv. mijn routekaart te volgen. Zo loop ik na 5 jaar weer in de voetsporen van de klassieken, al zullen de frisse, groene grassprietjes zich die tijd niet meer herinneren…
Toch weer een bijzondere beleving en er komen allerlei beelden van die lange Viae Romanae in Frankrijk en Italië, 5 jaar geleden, naar boven.

Via een moddertunnel onder een A-weg door kom ik uiteindelijk in Boxmeer. Ik loop om een heel groot en mooi park heen, een voormalige Kloostertuin. Aan de modder te zien wordt er nog druk aan gewerkt, alleen nú niet.

Ik duik een overdekte passage, annex winkelcentrum in en nestel me op een stil terrasje van een lunchroom.
Een biertje met frites en kroket is m’n middagmaal, want vanavond wacht weer een broodmaaltijd.
Het is heerlijk zo even te zitten en bij te komen.

Daarna naar de Karmel. In het klooster wonen Karmelieten én Karmelietessen. De orde is spiritueler dan de Franciscanen.
Het klooster staat naast de St. Petrusbasiliek, een immens gebouw, helemaal opgetrokken uit baksteen. In de oorlog grotendeels platgelegd, daarna weer opgebouwd. De vierde generatie.
Zelfs het plafond is van baksteen, het geheel is een groot omgekeerd schip.

Ik volg ook nog het avondgebed in een zijkapel, de Heilig Bloedkapel. Het is een intiem gebeuren van zang, lezen en stilte. Het gezelschap is erg klein.
Mijn gastvrouw leidt me nog door de kerk en laat me o.a. de herdenkingsplek voor Titus Brandsma zien, verlicht door een grote kaars. Ook staat er een schrijn met het Heilig Bloed.

Zo rond 1400 was er een hype van bloedrelikwieën, waarvan het gestolde bloed ineens vloeibaar werd. Er waren dan processies waar veel mensen op afkwamen. Een bron van inkomsten, middeleeuws toerisme zou je kunnen zeggen.
Zo ook in Boxmeer en in meer plaatsen die met een B beginnen: Brugge, Bergen op Zoom, Boxtel, …

Toegift
Zie hiervoor Dag 4, een opschrift in Ravenstein.
M’n oud-klasgenoot op t gym, Erik, stuurde het volgende bericht: https://www.heemkunderavenstein.nl/13-de-benauwde-burgers/
Dank hiervoor!