Dag 5. Gods vonk

Allereerst mijn dank voor alle reacties! Het is fijn te merken dat zovelen meeleven en zo ook een stukje meelopen.

Het wordt vandaag een bijzondere dag. Ik voel het. Het begon gisteren.

Ik ben in het Emmaüsklooster, waar tot voor 10 jaar Kapucijners, ze zijn Franciscaans maar nog soberder, ongeschoeid, verbleven. Ze gingen weg, toch is er kans dat ze binnenkort weer terugkomen, begreep ik. Het klooster is groot en heeft een prachtige, zeer grote tuin waar men van alles verbouwt. De tuinopzet is al bijna 400 jaar hetzelfde gebleven. Een unieke plek!

Ik had gisteren alle tijd om me op m’n gemak te installeren. Een mooie kamer en mijn schoenen zijn nu weer echt droog; ik had niet al te lang en rustig kunnen lopen en kon me na aankomst heerlijk met thee en koffie in de Huiskamer settelen.
Om 6 uur was er een meditatie, daarna warm(!) eten samen met een vrouwengroep die een stilteweek hielden. (Die blijkt pas vandaag in te gaan, want gisteren was het in de refter net een... )

Toen ik de kleine kapel binnentrad zat de vrouwengroep al in t half donker, er brandden twee grote kaarsen, te wachten. Mijn gastvrouw Hanneke, ik ben nu de enige gast, bleek de bijeenkomst te leiden. Enkele woorden, veel stilte en mantramuziek. Oei, dacht ik, wat wordt dit?
De woorden gingen over stilte nemen en de kunst te luisteren naar stilte. Toen dacht ik: wat mooi gezegd, maar ook: als je naar de stilte kunt luisteren moet je ook naar een ander kunnen luisteren. Ik bedoel écht luisteren, met aandacht en niet meteen zélf beginnen te praten. Dát is vaak mijn handicap…
Toen kwam de muziek, bijna stille muziek. Maar ik hoorde er de melodie van “Windmills of your Mind” in. Prachtig lied! Vanaf dat moment bleef het rondspoken in mijn hoofd.

https://m.youtube.com/watch?v=67gHlsWiKp0

Aan tafel gezellig gepraat met m’n gastvrouw. Hoe makkelijk kom je dan nader tot elkaar. Het verbaast me telkens weer.
De rest van de avond heb ik heerlijk zitten lezen uit van Dis met een wijntje! Mooi boek! Het bleek de enige keer dat ik 's avonds rustig heb kunnen lezen.

Naar vanochtend.
Goed geslapen. De meditatie om 7.30uur gaat aan het ontbijt vooraf.
Hanneke leest eerst iets over de vonk van God:
God wil na de schepping van aarde en mens iets van Zichzelf voor de mens achterlaten: Gods vonk.
Maar, vroeg God zich af, waar zal ik mijn vonk verstoppen? "Als de mens iets gemakkelijk kan vinden, heeft het voor de mens niet zoveel waarde", zei God. Misschien hoog in de lucht of diep in de grond of ver onder de wateren? Zeiden z'n raadslieden.
"Nee", zei God. (...ik voel t al aankomen.)
"Nee", zei God, "ik verstop het in de mens zèlf en alleen met aandacht en stilte kan de mens het vinden." Ik word helemaal zacht en warm van binnen. Ja, wat een waar woord! Prachtig.

De tweede tekst ging over de Emmaüsgangers en de ontmoeting onderweg met de ander. "Ze had het speciaal voor mij uitgekozen", zei ze me. Aardig, hè!
Andere muziek nu.
Ik hoorde vooral “windmills”.
En dan veel stilte.

Nog even dwaal ik in de tuin rond, een paradijsje.
Ik neem afscheid en stap de voordeur uit. De vrieskoude lucht slaat op m’n gezicht. De zon straalt z’n licht bijna horizontaal neerwaarts. Heel ijle mist hangt over de velden. Het is zo stil.

Ik word daar zo blij van dat ik meteen de eerste afslag mis en verkeerd loop. Terug naar het beginpunt zie ik het smalle pad naar links dat het veld inloopt. Zo komt alles weer goed.

Eerst naar Grave, vermaard vestingstadje, heeft allerlei belegeringen doorstaan. Een hoge wal, kanonnen, oude huizen en een hele grote kerk waar ik nog even inkijk. Vorig jaar ben ik hier nog met Hanneke geweest, geluncht in de Poortwachter. Herinner je je t nog, Han? Leuk om hier dan zo te lopen!

Ik kom in een heel mooi gebied langs de Graafsche Raam, een brede beek die vanuit de Peel water naar Grave en de Maas afvoert. Groene velden (mooi groen, geen raaigras..), enkele huizen, bos.



En dan sta ik ineens in het Langven en de Maurik, 10.000 jaar geleden ontstaan, een koud en droog gebied. De stilte slaat m’n oren dicht…
Er grazen wat paarden verderop. Ik ben alleen. Je voelt dan alles tegelijk en dan gaat m’n mobiel...



Het is Gert, mijn trouwe beller! Dacht dat ik al zat te lunchen… Nee, als pelgrim denk ik daar pas tegen een uur of twee aan. Nogmaals dank, Gert, ik vind t altijd weer leuk even iets van je te horen.

Ik kom langs een klein, na een brand door de buurt herbouwd, kapelletje “de Maurik”. Het heeft een mooi kleurrijk raam.
Na een paar dorpjes, en soms ook over recht, saai asfalt, loop ik Cuijk in. Cuijk was vroeger een Romeinse grensvesting. Ze hadden daar ook een brug over de Maas aangelegd. Er zijn veel Romeinse resten gevonden. Nu staat er de hoge Martinuskerk, al van verre te zien. Jammer genoeg is de kerk dicht en helaas 't museum Ceuclum ook. Iemand die mij aansprak verwees me ernaar. Daar moet ik later nog eens gaan kijken!

Het wordt nu steeds kouder en ik moet hier ook iets eten, want op m’n slaapadres kan dat niet.
Ik duik eerst een cafeetje in om warm te worden en een Belgisch biertje te drinken. Dan een snelle shoarmahap bij de Turk aan de overkant.
Het is al donker als ik naar buiten ga. Halve maan vannacht. Ik loop nu in vol tempo langs de Maas naar St. Agatha, waar m’n overnachtingsplek is en neem maar niet 't struinpad vlak langs de Maas, dat is voor morgen.

Ik bel eerst op een verkeerd adres aan, maar ook dat komt goed. Nu zit ik in een apart tuinhuisje, inmiddels lekker warm gestookt en zal dadelijk goed slapen. Koffie en wijn bij de hand… Er komt een tevreden gevoel over me.

Morgen naar het Karmelklooster in Boxmeer. Eerst ga ik nog wel proberen het St. Agathaklooster van de Kruisheren, hier vlakbij, te bezoeken. (Je kunt daar niet slapen.)