Dag 4. Bakenbomen en de Staaij bij Neerloon

Geen stralend begin van de dag, betrokken lucht. Gelukkig heb ik heerlijk geslapen na een copieus maal. Kan er weer tegen. Nu naar Velp.
Ik neem afscheid van Stadsherberg de Keurvorst, een gezellige plek, en struin nog even door stil Ravenstein.

Een opschrift op een oud huis. Wie kan dit vertalen? Ik houd mij aanbevolen. (Zie foto)
Als vanzelf ben ik op de Poëzieroute van Ravenstein terechtgekomen. Fraai!

Ik kom langs de Stellingmolen, de hoogste van Brabant. In vroeger tijden brak men deze hoge molen bij beleg van de stad af en werd het graan in een rosmolen (met rondlopend paard!) gemalen. Na het beleg bracht men de hoge molen weer in stelling…



Over de Maasdijk loop ik naar het oosten en zodra het kan, ga ik omlaag de uiterwaarden in, struintijd! Als je struint over hoog gras en pollen is een stok je steun en toeverlaat, zeker met zo’n grote rugzak op je rug.
Mijn tempo vertraagt, je moet ook goed uitkijken voor koeienvlaaien!
Ineens zie ik een groepje gealarmeerde paarden waar ik langs moet. Het gaat goed. Ik vergeet helemaal dit te filmen. De paarden gaan plotseling in galop langs mij heen en komen pas op enige afstand achter me tot rust. Maar ik kan verder.
Het is mooi om hier vlak langs de rivier te lopen. Het water is erg stil, je wordt er ook zelf stil van.
Langs de rivier staan op gezette afstanden grote bomen. Ca 100 jaar geleden zijn ze geplant als baken voor de schippers bij hoog water, om de oevers aan te geven. Ze heten bakenbomen.

Dan weer de dijk op. Bij Neerloon vertelt een bord over de oorlog tussen (de hertogen van) Brabant en Gelre bij de strijd in 1388 om Grave, daar kom ik morgen langs. Na aanvankelijk succes bedronken de Brabanders zich..., de Geldenaren sloegen toe en vele Brabanders zijn op de vlucht in paniek verdronken omdat ze niet doorliepen naar de Staaij, een doorwaadbare plaats in de Maas.
Het was de tijd dat stadjes en edelen tegen elkaar vochten. Gelukkig was dat vroeger...

Vlakbij 't buurtschap Keent komen twee vrouwen met rugzak aangelopen, ik spreek ze aan. Het blijken Belgen te zijn die het Path of Wisdom lopen. Ze komen uit de buurt van Mechelen. Grappig om zo in de middle of nowhere anderen te ontmoeten die ook op weg zijn. We hebben een geanimeerd gesprek over Nederland en Vlaanderen, waar ook mijn (klein)kinderen wonen.



Af en toe struinend, zoals in het land van Keent, en dijkwandelend vlakbij Velp, kom ik aan bij de drie-eenheid van twee kloosters (waaronder het Kapucijner Emmaüsklooster), inmiddels zonder monniken, en een oud kerkje (St. Vincentius), 13e/14e eeuw. (Zie foto)

Let op, Vince (m’n petekind): dit is jouw naamgenoot en beschermheilige!

Dit is de bestemming van vandaag, de 11de van de 11de. Carnaval is ver weg. Ik krijg het kamertje il Camerino. Ik ben vroeg, de gastvrouw is er nog niet. Maar de koffie staat klaar.
Straks na een spiritueel moment zal ik in stilte eten samen met een groep ‘stillen’ die hier verblijven, volgens gebruik bij de Clarissen.
Het is hier heel rustig.

Vooral vandaag, met dat bewolkte weer zonder enige zonnestraal, merk je dat in deze tijd de natuur weinig kleur heeft en zich meer in de eigen schulp van de aarde terugtrekt.
Het moet hier in de lente en de zomer heel mooi zijn. Deze drie-eenheid ligt hier op een prachtplek!

Nu nog even tijd om in “De wandelaar” te lezen…