Dag 3. Het struinpad

Slecht geslapen.
Vanochtend vroeg heb ik de ochtenddienst gemist. Ik was bij de verkeerde plek. De organisatie hier is wat losjes.
Bij het ontbijt raak ik in gesprek met een broeder wiens moeder nog in de enige boerderij aan de Abtswoudseweg in Delft woont. De sfeer is hier wel fijn.

Vandaag loop ik naar Ravenstein, een oud vestingstadje aan de Maas. Frederik Hendrik heeft indertijd eerst deze vestingen a/d Maas veroverd op de Spanjaarden voordat hij aan Den Bosch begon…
Bij het ontbijt hoorde ik van het struinpad langs de Maas als alternatief voor de asfaltweg over de dijk.

Het is weer prachtig weer. Lekker fris, de zon nog laag, de wilde eenden kwekkend op het veld.



Verder veel stilte. Ik loop eerst een stukje over de zomerdijk. Je hebt een weids uitzicht over het Maasdal met z’n vlakke uiterwaarden.

Dan sla ik af naar het struinpad omlaag de uiterwaarden in. Het pad ligt vol met allerlei plassen. Ik kom bij een hek met een bord “Verboden toegang” en daarachter één groot meer dat de doorgang verhindert. Dan maar een stuk afsnijden via een gemaaid maisveld vol modder.
Ik loop tegen prikkeldraadversperring aan. Balen.
Eerst maar zover mogelijk langs de afrastering lopen, al ploegend door de modder van het maisveld. Uiteindelijk klim ik toch over het prikkeldraadhek. Wel een angstig moment maar alles blijkt goed te komen.
Ik zit weer op het struinpad langs de rivier. Struinen is je voortbewegen over hobbels, kuilen, graspollen en modder… Het pelgrimgevoel wordt op de proef gesteld. In de verte zie ik ineens een stel koeien bij het doorlaathek staan.
Wat te doen? Toch maar er naartoe. Het zijn geen langhoorns tenslotte. Gelukkig maar. Ze blijken banger voor mij te zijn dan ik voor hen. Het komt weer helemaal goed. Ik kan verder.

Eerst weer even terug na ar de dijk waar een paar stille, kleine dorpjes met oude kerken tegenaan liggen. Bij sommige kerktorens kun je aan de voet nog de oorspronkelijke tufsteen zien. Vervolgens weer terug omlaag de uiterwaarden in, toch wel leuk dat struinen!
Ik ga weer omhoog bij Neerlangel waar een oud kerkje “St. Johannes de Doper” staat die altijd open is.
Binnen is het klein en intiem. Ik brand een kaarsje voor Hen. Het is mooi.

Nog een laatste stuk struinen. Ik ga 't wel voelen. En ineens kom ik een jonge vrouw tegen in dit niemandsland. Ze vertelt dat ze een B&B runt in Ravenstein. Ze vraagt of ik het “Path of Wisdom” loop, een veel belopen route rond Nijmegen. Het is leuk zomaar iemand tegen te komen en wat bij te kletsen over het leven langs de rivier en het pelgrimeren.
Ze wenst me veel succes.

Ravenstein is een klein vestingstadje met een aantal oude huizen. M’n hotelletje bestaat uit twee oude huizen en een paardenstal, waarboven ik m’n kamer blijk te hebben. Alleen de oude balken bij mij vertellen nog iets over die vergane tijd.
Een heerlijke maaltijd wacht met wijn, ter viering van de verjaardag van Lucas, hij is nu 13jaar! Na al die dagen op water en brood verlangt een pelgrim ook wel naar iets anders…

Morgen naar Velp bij het vestingstadje Grave. Ik ben hard aan m’n nachtrust toe.