Dag 2 Hoeksteen en steen des Aanstoots

Een bijzonder begin van de dag!

Gisteravond heb ik de Vespers bijgewoond, vanochtend de Metten om 7 uur!
De broodmaaltijd volgde na de Vespers in de Refter, de eetzaal, waar voor de gasten en gastheer twee aparte tafels klaar stonden. De broeders, Norbertijnen of naar hun witte habijten, Witheren genoemd, aten in stilte aan hun vaste eigen tafels. De maaltijd was ruim voorzien van alles. Deze abdij is niet armlastig.
Aan mijn tafel zaten een paar Brabantse wandelaars, ze lopen slechts 2 dagen, en een wat oudere man die de rust van het klooster heeft opgezocht om aan z'n scriptie te werken, thuis lukte 't niet. We hebben gezellig zitten praten.

Ik heb redelijk geslapen na een avondje ‘doorzakken’ met het viertal Brabanders en onze eigen gastheer Roelof, die zich als vrijwilliger met de gasten bezighoudt. Koffie en abdijbier vloeiden rijkelijk, persoonlijke verhalen kwamen los, het was gezellig.

Één van hen was naar Compostela gelopen, een ander verzamelde allerlei muziekinstrumenten van overal vandaan en geloofde dat hij na z’n wederopstanding in zijn 2e leven muzikant zou worden.
Een ander was uit z’n zwaar orthodoxe milieu gestapt en zat nu in een huisgemeente, maar was toch nog wel wat zoekende. Ik vertelde natuurlijk ook over m’n voettocht naar Rome.
In deze omgeving word je vanzelf opener naar elkaar.

Dus vroeg naar de Metten!
De cantor die in de Metten voorgaat, zeg maar voorzingt, heeft een prachtige stem. Ik bedenk dat het gezongen Woord nog dieper bij je binnen kan komen dan het voorgelezen Woord.
De cantor spreekt over jezelf als Hoeksteen, waarop men kan bouwen. Maar de steen kan ook een steen des Aanstoots worden, een waar je over kunt struikelen. Dan doe je niet meer het goede. Zo heeft alles twee kanten en gaat het er om welke keuzes jij maakt: hoeksteen of struikelsteen?
Met blij gemoed en gelouterd ga ik naar de Refter voor het ontbijt.

Wat is er mooier dan zo vroeg op stap te gaan? De friskoude lucht inademen, de schapen zien genieten van het licht van de nieuwe dag, de stilte voelen…
Het maakt me vrolijk, ik krijg er zin in.
Maar het wordt een zware dag! Ik loop nu rechtstreeks naar Megen, ca 30km. Eerst op m’n gps en de 2e helft op de Kloosterpadroutekaart vanuit Uden. (Ik laat het klooster in Uden waar je overigens niet kan slapen, rechts liggen, anders zou ik niet in Megen terecht kunnen.)

Al snel gaat t mis. Ik word een gemaaid maisveld ingestuurd dat overgaat in suikerbieten met braamstruiken en stuit dan op een smalle sloot.
Ik wil hier vandaan, dus besluit te springen.
Nu dacht ik dat de Italiaanse bergen steil zijn, maar de Brabantse slootkant aan de overzijde is zo steil dat ik met rugzak en al omlaag de sloot in glij. Ik probeer weer omhoog te kruipen, m'n rugzak trekt me omlaag, ik glij weer terug het water in...
Dáár is ineens een reddend jong boompje net boven mij, waaraan ik me kan optrekken! Ik kruip de kant op en sta daar met natte schoenen en broekspijp. Ach, de zon schijnt, het is toch goed gekomen, dus gewoon weer op pad!

Het is heerlijk lopen, die sloot vergeet ik, prachtig weer! Ik kom in bossen vol gevallen bladeren en geniet van de stilte. Alleen je eigen voetstappen in de bladeren hoor je. Je komt niemand tegen.
Als ik als lunch de focaccia die ik nog van thuis heb meegenomen, opeet, denk ik, wat is t toch bijzonder dat je dit kunt doen: heerlijk in t zonnetje op een omgevallen boomstam aan het bospad rondkijken en genieten!

Toch loeren er gevaren, behalve sloten; borden waarschuwen voor loslopend wild. Hier loop je op eigen risico! Voor niemand bang duw ik het hek open en betreed het gebied. Er gebeurt niets bijzonders. Pas als het bos ophoudt zie ik enkele wilde beesten, longhorns die tussen de bomen grazen en als ze mij zien zich omdraaien en weglopen. Toch nog een foto kunnen maken!

In het Franciscaner klooster Anthonius van Padua in Megen is het heel anders dan in de abdij van Berne. Hier is t losser, minder georganiseerd. Maar ook socialer, je kunt gemakkelijk contact met de broeders zelf leggen. Je zit gewoon met hen aan tafel.
Er zijn er 7 waaronder één vrij jonge man die pas volgend jaar zal intreden. Hij werkt in de psychiatrische zorg en is bang dat als hij zou doorleren, hij achter een bureau terechtkomt, terwijl hij juist ménsen die zorg nodig hebben, wil helpen.
Ik krijg de Assisi-kamer, eenvoudig en klein, douche en toilet op de gang. Anders dan gisteren.

Eerst de avondmis, samen met de Clarissen die in een klooster daar vlakbij zitten. Helaas kan ik door de galm in de hoge, vrij kale kapel de dienst niet echt goed volgen. De (vele) zusters Clarissen waaronder ook een aantal jonge vrouwen, zingen hoog en helder. De broeders genieten, maar wel op afstand.

Na de broodmaaltijd 's avonds, ik leef deze dagen op water en brood, is er eerst rust, later om ca tien uur een avondafsluiting op zolder. Een intieme religieuze bijeenkomst. De franciscanen hier vind ik behoorlijk traditioneel.
Na afloop kom ik in gesprek met een man met lange, dunne sikbaard die deze week een workshop “icoon schilderen” geeft aan een groepje dat nu in het klooster bivakkeert. In de Huiskamer praten we nog wat na, hij heeft een fles rode wijn bij zich… Alles komt goed.
Tot laat doorgepraat over o.a. Orthodoxie (de iconen!) en Spinoza. Ja, hoe kom je erop?